Co robić, gdy mąż zmienia się i kłamie Często zdarza się, że żona podejrzewa swojego męża o zdradę lub wielokrotnie upewnia się, że kłamie. Po złapaniu czyjegoś zwężenia w kłamstwie, zaufanie zostaje zastąpione nieufnością, a nawet gdy mąż mówi czystą prawdę, żona z tego powodu ma wątpliwości. 2022/04/15 06:49 - 2022/04/15 08:55 #10 przez Krysia 1967. Krysia 1967 odpowiedział (a) w temacie Moja żona pije - nie wiem jak z nią postępować. napisał: Od początku zdawałem sobie sprawę że to będzie trudne i Ona musi poddać się leczeniu. To raczej u niej zmieniło się zachowanie. Co zrobić kiedy mąż mnie nie szanuje? Jasne postawienie sprawy. Przede wszystkim powinnaś jasno i wyraźnie dać swojemu mężowi do zrozumienia, że nie zgadzasz się na podobne traktowanie. Jeżeli mężczyzna pozwala sobie na brak szacunku wobec swojej partnerki, nie ma co się bawić w subtelności, ale trzeba od razu twardo zareagować. to,ze piszesz o tym problemie- bardzo dużym i złożonym - to juz znaczy ,ze chcesz i mozesz coś zrobić dla siebie i swojej rodziny.na pewno lepiej by było, by ktoś pomógł Ci w kolejnych krokach- ktos niekoniecznie z kregu rodziny i znajomych-ktos niezaangazowany -pomyśl naprawdę mocno i życze Ci z całego serca powodzenia!nie wstydzmy sie tego problemu- to nie ja pije-nie ja Wiele żon alkoholików zastanawia się, co zrobić, gdy ich mąż pije i kłamie. Osoba nadużywająca alkoholu może kierować się w swoim życiu oszustwem i iluzją. Jak zachowuje się alkoholik? Nie potrafi lub nie chce obiektywnie ocenić swojej sytuacji. lirik lagu tegar septian aku yang dulu bukan yang sekarang. Nie wszystkie kłamstwa są takie same i nie jest tak samo robić to niewinnie, że robiąc to ze złem i wiedząc, że wyrządzi to znaczną krzywdę drugiej osobie. W przypadku pary wielokrotne i regularne kłamstwo zniszczy jedną z najważniejszych wartości w każdym związku: zaufanie. Bez zaufania nie można pozostawić w spadku żadnej parze, którą można uznać za zdrową. Pod żadnym pozorem nie można dopuścić, aby jedna ze stron pary korzystała regularnie z kłamstwa, a jeśli tak się stanie, należy jak najszybciej zaprzestać ich stosowania. Kłamstwo w parze To prawda, że ​​kłamstwa są na porządku dziennym i w przypadku par nie jest to wyjątkiem. Jednak duża część tych kłamstw polega na pomijaniu różnych faktów, które mogą pomóc wzmocnić samego partnera. Jest to tzw. białe kłamstwo, a przede wszystkim starają się zapewnić większe bezpieczeństwo i siłę samemu związkowi. Zupełnie inne są kłamstwa jako takie, które powodują wielkie szkody w parze, nawet przełamując wartość tak istotną, jak zaufanie między dwojgiem ludzi. W przypadku, gdy para regularnie i często ucieka się do kłamstwa, ważne jest, aby zapytać i wiedzieć, dlaczego używa kłamstw w związku. Odtąd para jest odpowiedzialna za podjęcie decyzji, czy zdecydują się kontynuować taki związek, czy też nie jest to warte drugiej szansy i ograniczyć straty. Zresztą nie można pogodzić się z patologicznym kłamcą, ponieważ związek stałby się toksyczny i nie byłoby żadnego zaufania między stronami. To nie to samo, że para skłamała tylko raz lub że robi to z przyzwyczajenia. Stąd oszukana osoba musi zadać sobie pytanie, czy druga osoba jest godna zaufania i czy przypomina wartości, które powinny być obecne w zdrowym związku. We wszystkich przypadkach dialog i komunikacja w parze są kluczowe, jeśli chodzi o rozwiązywanie wszelkiego rodzaju problemów lub konfliktów, które mogą wystąpić. Poza tym musi istnieć zaangażowanie ze strony dwóch osób, ponieważ w przeciwnym razie jest to coś, co może się powtórzyć w krótkim lub średnim okresie. Poczucie własnej wartości poszkodowanej osoby to kolejny aspekt, który należy wziąć pod uwagę przy wybaczaniu kłamstwa. Nie jest łatwo ani łatwo odbudować nadszarpnięte zaufanie, a jeśli stan emocjonalny jest niski, postawienie związku na nogi może być trudne. Dlatego samoocena w takich przypadkach jest tak ważna i niezbędna. Musisz być bardzo pewny przed podjęciem ważnego kroku, jakim jest wybaczenie osobie, która kłamie i danie jej drugiej szansy. Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj. fot. Fotolia Czujesz się bezradna, zalękniona, raniona, obawiasz się, że jego picie stało się już nałogiem? Pomożemy ci się z tym uporać. fot. Fotolia Większość ludzi na początku nie zauważa zagrożenia chorobą alkoholową. Ich picie często bywa bowiem umiarkowane, nie zawsze codziennie, a ostrzejsze tylko sporadycznie. Kiedy ta granica zostaje przekroczona? I co robić, gdy alkoholikiem staje się twój partner? Pierwsze objawy, że on za dużo pije Zdaniem psychologów, te sygnały wskazują na konieczność szukania pomocy u specjalisty: konieczność spożywania przez męża coraz większych dawek alkoholu, by osiągnąć stan rauszu, obsesyjne myślenie o alkoholu (jak go zdobyć, z kim się napić, itp.), zaprzeczanie problemom z piciem, trzymanie alkoholu w różnych dziwnych miejscach w domu, w pracy, w samochodzie, drażliwość, kiedy zbliża się zwykła pora picia, zwłaszcza jeśli alkohol nie jest dostępny, brak zainteresowania rodziną, przyjaciółmi, pracą (ważniejsze jest zawsze picie), dokuczliwe reakcje abstynencyjne (bezsenność, lęk, kołatanie serca, drżenie rąk, pocenie się, nudności). Pomoc, która wyrządza szkodę Już nieraz zadawałaś sobie pytanie, jak powinnaś się zachować, kiedy partner przeholuje z piciem w twojej obecności lub np. pijany wraca do domu? Nie chowaj przed mężem alkoholu ani go nie wylewaj na jego oczach. Nie tylko prowadzi to często do kłótni, ale też do coraz bardziej desperackich prób napicia się lub odnalezienia butelki ukrytej na czarną godzinę (a w rezultacie do chowania butelek w wymyślnych miejscach). Nie wdawaj się z nim w żadne rozmowy, póki nie wytrzeźwieje. W przeciwnym razie łatwo może się to skończyć awanturą, wskutek czego ucierpisz ty lub dzieci. Nie kieruj w stronę męża gróźb, których nie jesteś w stanie wypełnić („Jeśli jeszcze raz będziesz prowadził pod wpływem alkoholu, to już nigdy nie dam ci kluczyków.”). Pamiętaj, takie czcze pogróżki tylko podkopują twoją wiarygodność w oczach partnera i pokazują mu twoją bezradność. Nie traktuj męża jak niegrzecznego chłopca, który znowu nabroił. To przecież nie jest dziecko, ale dorosły człowiek, który w pełni odpowiada za to, co robi. Przejmując za niego odpowiedzialność, usprawiedliwiając go, pomagając (gdy np. dokucza mu kac), tylko popychasz go do picia. Nie zacieraj śladów po jego piciu ani przed dziećmi (one rozumieją i widzą więcej niż sądzisz!), ani przed nim samym. Niech po wytrzeźwieniu skonfrontuje się z konsekwencjami swoich zachowań (i zobaczy, że np. spał na podłodze). Jak pomóc partnerowi? Alkoholizm jest chorobą jak każda inna, która wymaga leczenia, szczególnie terapeutycznego. Porozmawiaj z mężem o problemie bardzo poważnie. Choć to niełatwe, postaraj się powstrzymać swój gniew, żal, nie rób wymówek, nie gróź, nie krzycz i nie płacz, bo to nic nie da, a może jedynie pogorszyć sytuację. Najlepiej mów wprost: „Twoje picie bardzo rani mnie i inne bliskie ci osoby – dzieci, rodziców, przyjaciół. Uważam, że sytuacja dojrzała do tego, byś skonsultował sprawę ze specjalistą od uzależnień”. ? Przytaczaj konkretne sytuacje wskazujące na to, że problem istnieje i pokazuj, jakie niesie to ze sobą skutki (np.: „Zapomniałeś o wywiadówce Asi.”; „Notorycznie spóźniasz się do pracy.”). Aby partner nie przyjął postawy nadmiernie obronnej („Nie czepiaj się, wiem, co robię”), zapewniaj go o swoich uczuciach i trosce. Jak możesz pomóc samej sobie? Obecność alkoholika w rodzinie często generuje także problem współuzależnienia. Jak do tego nie dopuścić? Nie poddawaj się rytmowi nałogu męża. Gdy jest jest nietrzeźwy, nie czekaj na niego z obiadem, a do kina idź sama. Unikaj też ciągłego napominania dzieci („Ciszej, tatuś śpi.”). Nie wyręczaj uzależnionego partnera w obowiązkach domowych, opiece nad dziećmi, załatwianiu codziennych spraw (np. w urzędach czy szkole). Nie usprawiedliwiaj też jego nieobecności w pracy, zachowania wobec sąsiadów ani nie płać jego długów spowodowanych chorobą alkoholową. Nie zaprzeczaj bolesnym faktom i nie ukrywaj ich przed innymi. Szczerze rozmawiaj z domownikami i przyjaciółmi o tej niełatwej dla was sytuacji, nie zachęcaj dzieci do udawania, że wszystko jest w porządku, gdy tak przecież nie jest. Bądź konsekwentna oraz unikaj nadmiernej kontroli. Jeśli mówisz mężowi: „Jak nie przestaniesz pić, wyprowadzę się”, to potem dotrzymaj słowa. Zrezygnuj też z nieustannego telefonowania do partnera, aby sprawdzić, czy nie pije, przyprowadzania go z imprez albo z barów. Pamiętaj, to droga donikąd! Absolutnie nie toleruj przemocy, o każdym takim przypadku od razu powiadamiaj policję. A gdy partner obwinia cię o swoje picie („To przez ciebie, gdybyś była lepsza...”), w ogóle nie wchodź z nim w dyskusję na ten temat. Poszukaj wsparcia w anonimowej grupie Takie wspólnoty tworzą rodziny i przyjaciele alkoholików, aby nieść sobie wzajemnie pomoc. Na podstawie "Mój mąż przesadza z piciem!. Co robić, gdy on nie stroni od alkoholu", Anna Leo-Wiśniewska/Przyjaciółka Czytaj także: Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Najlepsze Promocje i Wyprzedaże REKLAMA Dlaczego dzieci kłamią? Osoby dorosłe zwykle (poza drobnymi odstępstwami) jednoznacznie potępiają kłamstwo, upatrując w nim czegoś niewłaściwego i nieetycznego. Mimo że sami niekiedy dopuszczają się kłamstwa, to wiedzą, że postępują źle, często usprawiedliwiając się, że wybierają „mniejsze zło”. Jednak małe dzieci (w przedziale wiekowym 2–4 lata), zgodnie z teorią Piageta, charakteryzują się tzw. anomią społeczną, czego jednym z przejawów jest niemożność zrozumienia zasad panujących w danej grupie społecznej. Dlatego też w ich przypadku kłamanie nie jest rezultatem rozważań moralnych, a działaniem niecelowym i nieintencjonalnym, odbywającym się bez udziału świadomości. Sytuacja zmienia się u nieco starszych dzieci (w przedziale wiekowym 5–7 lat). Wówczas maluchy chłoną różnego rodzaju zasady i normy, które stają się dla nich ważnym kryterium postępowania. Trudno jednak jest im jeszcze określić intencje różnego rodzaju zachowań. Z kolei dzieci w wieku wczesnoszkolnym (w przedziale wiekowym 8–11 lat) doskonale zdają już sobie sprawę, że kłamstwo jest niewłaściwe i nieetyczne, potrafią działać celowo, a przy tym rozpoznawać intencje. Starsze dzieci (powyżej 12. roku) życia umieją rozpoznawać swoje emocje, a jeśli kłamią, to robią to celowo, świadomie i intencjonalnie. Przyczyny kłamania u dzieci w różnym wieku Kłamstwo jest wpisane nie tylko w naturę dziecięcą, ale ogólnie w ludzką – nieprawdę mówią kilkuletnie maluchy, nastolatkowie, a także osoby dorosłe. Warto jednak wiedzieć, że przyczyny kłamania u dzieci są zróżnicowane i uzależnione od wielu czynników. Małe dzieci nie robią tego celowo i intencjonalne, starsze z kolei wiedzą, że kłamią, ale nie zdają sobie sprawy, że jest to niewłaściwe i nieetyczne. Co więcej, niekiedy takie zachowania mają błahe podłoże, a innym razem mogą świadczyć o poważnych problemach natury emocjonalnej. Dlatego też jeśli przyłapiemy dziecko na kłamstwie, to powinniśmy zachować czujność. Najczęstsze przyczyny kłamstwa u dziecka: naśladownictwo – swoim zachowaniem dajemy dziecku sygnał, że w kłamaniu nie ma nic złego i jest ono całkowicie normalne, strach – kłamstwo może być reakcją obronną przed karą (np. zapomniałem odrobić zadania, zgubiłem zeszyt, nie mam nic zadanego, nie dostałem złej oceny itp.), chęć zwrócenia na siebie uwagi – dziecko, które czuje się zaniedbane, może domagać się uwagi rodziców, np. kłamiąc na temat tego, że coś je boli lub coś złego się przydarzyło, lęk przed odrzuceniem – dzieci mogą dopuszczać się kłamstwa, ponieważ boją się wykluczenia ze strony grupy rówieśniczej, chęć osiągnięcia realnych korzyści – dzieci mogą kłamać, ponieważ chcą dostać nagrodę od rodziców (np. otrzymanie batonika w zamian za zjedzenie całego obiadu), trauma – dzieci mogą uciekać w świat wyobraźni, jeśli nie radzą sobie z trudnymi doświadczeniami, w ten sposób tworzą sobie alternatywną rzeczywistość, w której są bezpieczne. – Problem dziecięcego kłamstwa jest często trywializowany, zarówno przez rodziców, jak i wychowawców. Dziecko, które kłamie, staje się niejako automatycznie „podejrzane”, spodziewamy się po nim problemów wychowawczych. Niestety zbyt rzadko zastanawiamy się nad faktyczną przyczyną takiego stanu rzeczy. Otóż bez względu na motywację kłamstwa (pomijając oczywiście naturalną dla rozwoju dziecka fazę fantazjowania, zacierania granicy między fikcją a rzeczywistością) dziecko – poprzez tego rodzaju zachowanie – wysyła niezwykle istotny sygnał, że w jego życiu, rodzinie, otoczeniu dzieje się coś złego, że ma ono problemy, z którymi nie potrafi sobie poradzić– tłumaczy Ewa Anna Andrejas, pedagog szkolny. W jakim wieku dziecko kłamie? Dziecko dopuszcza się kłamstw już od bardzo wczesnego wieku – pojawiają się one niemal równorzędnie z rozwojem mowy, jednakże nie mają one jeszcze charakteru celowego. Pierwsze intencjonalne kłamstwa występują u dzieci powyżej 8. roku życia. Skąd wiedzieć, że dziecko kłamie? Mimo że z pozoru może się wydawać, że dobrze znamy swoją pociechę i bez trudu rozpoznamy, gdy będzie próbować nas okłamać, to jednak w praktyce może być z tym ciężko. Niekiedy tak bardzo nie możemy przyjąć do siebie tego, że nasze dziecko kłamie, że ignorujemy bardzo jasne i alarmujące sygnały takiego zachowania. Wśród nich można wymienić: gubienie się w przekazie – historia opowiadana przez dziecko jest niespójna, a jej poszczególne fragmenty mogą nawzajem się wykluczać, niepatrzenie prosto w oczy – nie ma w tym nic złego, jeśli dziecko zwykle nie patrzy swojemu rozmówcy w oczy, jednakże jeśli takie zachowanie zdarza się od czasu do czasu, to warto przyjrzeć się nieco jego kontekstowi, zachowanie odbiegające od normy – dziecko podczas kłamania może zachowywać się inaczej niż zwykle, kręcić się, wykonywać nerwowe ruchy, itp., brak sensu – kłamstwa, które wychodzą z ust naszego dziecka, często mogą brzmieć nieprawdopodobnie. Między kłamstwem a wyobraźnią Przyłapanie swojej pociechy na kłamstwie nie jest równoznaczne z tym, że gdzieś popełniliśmy poważny błąd wychowawczy i nie przekazaliśmy dziecku najważniejszych wartości. Niekiedy dzieci kłamią nie po to, by celowo wprowadzić kogoś w błąd, a jest to po prostu jest wynikową rozwijającej się wyobraźni. Przy czym dotyczy to wyłącznie dzieci pomiędzy 3. a 8. rokiem życia, które nie rozróżniają jeszcze fikcji od prawdy, a także często fantazjują i wyobrażają sobie różne rzeczy. Dopiero u starszych dzieci i nastolatków mamy do czynienia z kłamstwem intencjonalnym, którego celem jest wprowadzenie kogoś w błąd. Polecamy Wychowanie dziecka – co musisz wiedzieć, aby być dobrym rodzicem? Wychowanie dziecka jest wyzwaniem, które wymaga od rodziców przekazania tego, co najlepsze i najbardziej wartościowe. Choć większość rodziców pragnie dobrze wychować potomstwo, to w rzeczywistości okazuje się, że to niełatwe zadanie. Co warto wiedzieć o wychowaniu? Czytaj → Co zrobić, gdy dziecko kłamie? Kłamstwo kłamstwu nierówne – to z pozoru błahe powiedzenie kryje za sobą bardzo trafne spostrzeżenie. Jeśli zaobserwujemy, że nasza pociecha niekiedy mija się z prawdą, warto przyjrzeć się przyczynom takiego zachowania. Niekiedy mogą być to błahe sprawy, a także chęć uniknięcia sprawienia komuś przykrości (np. jeśli ugotujemy obiad, który dziecku nie smakuje, może ono skłamać, ponieważ nie chce, żeby zrobiło nam się z tego powodu smutno). Co więcej, niekiedy przyczyna kłamstwa dziecka tkwi w nas samych – nasza pociecha może nie mówić prawdy, ponieważ boi się naszej reakcji czy też chce uniknąć surowej kary. Nasza reakcja na kłamstwo dziecka powinna być adekwatna do przewinienia. Niekiedy wystarczy sama rozmowa i uświadomienie go, że postępuje niewłaściwie. Natomiast innym razem konieczna może być pomoc specjalisty, np. psychologa szkolnego, gdyż za kłamstwami dziecka może stać np. przemoc ze strony rówieśników. Jak reagować, gdy dziecko kłamie? Kiedy przyłapiemy dziecko na kłamstwie, nie należy od razu przechodzić do działania i demaskować jego niepożądanego zachowania. W ten sposób możemy w łatwy sposób zawstydzić swoją pociechę, a także sprawić, że zamknie się ona w sobie, a być może straci również do nas zaufanie. Dlatego też zanim zareagujemy na kłamstwo, warto wcześniej zastanowić się nad tym, jakiego rodzaju jest to kłamstwo, a także jakie może mieć ono przyczyny. Z całą pewnością niezbyt dobrym pomysłem jest udzielanie dziecku umoralniających wskazówek. Za to lepszą opcją jest pokazanie dziecku, że wiemy, że kłamie – jest to metoda regulowania społecznego, w ten sposób uświadamiamy je, które zachowania są aprobowane, a które są nie. Warto też pamiętać o tym, że niekiedy dziecko może zapominać (np. o tym, że nie odrobiło zadania), a nie intencjonalnie wprowadzać w nas błąd. Jak oduczyć dziecko kłamania? Zachowanie dziecka jest wynikową wielu różnych części składowych, w których ogromne znaczenie ma środowisko rodzinne. To od swoich najbliższych dziecko przejmuje system wartości oraz normy zachowań. Dlatego jeśli zauważymy, że nasze dziecko kłamie i chcemy podjąć próbę wyeliminowania takiego zachowania, to w pierwszej kolejności warto przyjrzeć się swoim nawykom. Być może zdarza nam się kłamać przy dziecku, nie dotrzymywać obietnic itp. – w ten sposób dajemy mu ciche przyzwolenie na powielanie tego typu zachowań. Niekiedy pomocna może być rozmowa z dzieckiem i uświadomienie mu, że kłamstwa są złe, a szczerość jest ważną i cenioną cechą. Dobrym pomysłem jest również podkreślenie, że bez względu na to, co powie, uzyska od nas wsparcie, a powiedzenie prawdy nie spotka się z reakcją, której dziecko musi się bać. Źródła: H. Muszyński, Wychowanie w rodzinie a kłamstwo dziecka: [dostęp A. Pasternak, Dlaczego kłamiesz?, „Bliżej Przedszkola” 2012: 6; 40–42. Alkoholizm to nie jest problem wyłącznie osoby uzależnionej. Konsekwencje i przykre skutki ponosi cała rodzina alkoholika. Ponieważ mężczyźni uzależniają się znacznie częściej niż kobiety, zwykle to panie żyją w toksycznym związku z alkoholem w tle. Życie pod jednym dachem z alkoholikiem to pasmo nieszczęść, krzywd, żalu i cierpienia, a piętno przykrych doświadczeń odsuwane jest do końca życia. Jak powinna postępować i co ma zrobić żona alkoholika? Mąż alkoholik – Co ma zrobić żona alkoholika? Jak pomóc i jak zrozumieć uzależnionego? Życie z alkoholikiem nie jest łatwe. W takiej relacji żona czuje się zazwyczaj samotna, bezsilna i bardzo nieszczęśliwa. Brakuje jej oparcia i zrozumienia ze strony partnera. Często czuje się przytłoczona, zmęczona, a sytuacja w domu zaczyna ją przerastać. Małżonkowie coraz bardziej oddalają się od siebie i prędzej czy później, oboje wpadają w pułapkę samotności. Alkoholik zaczyna oddalać się od rodziny, znajomych i reszty społeczeństwa. Zaczyna stąpać po równi pochyłej i krok po kroku niszczy swoje życie. Traci zdrowie, traci zdolność do pracy i rozbija rodzinę… Co ma zrobić żona alkoholika? Przeczytaj również: Co mogę zrobić, jeśli mój mąż pije i kłamie? Jak powinna postępować żona alkoholika? Powinna zrozumieć, czym jest problem alkoholowy; Powinna poznać motywy postępowania alkoholika i zrozumieć sposób jego myślenia; Powinna pogodzić się z chorobą partnera i postępować tak, aby on również uświadomił sobie swój problem; Nie powinna usprawiedliwiać go, tłumaczyć, chronić i mu pobłażać; Nie powinna się obwiniać, gdyż alkoholizm męża to nie jest jej wina; Żona alkoholika powinna przede wszystkim skorzystać z pomocy specjalisty. W pierwszej kolejności żona alkoholika musi zrozumieć, że alkoholizm nie jest fanaberią i wymysłem uzależnionego. Alkoholizm to poważna choroba, która doszczętnie wyniszcza organizm i prowadzi do wielu poważnych schorzeń, a nawet do śmierci. Aby pomóc alkoholikowi, współmałżonka musi poznać motywy jego postępowania i zrozumieć sposób jego myślenia. Żona, która nie jest uzależniona od alkoholu, nie potrafi zwykle zrozumieć chorego partnera. Choć żyje z nim pod jednym dachem i codziennie obserwuje jego zmagania, nie rozumie go, bo nie czuje i nie zna wewnętrznego przymusu, który obezwładnia umysł i zmusza do picia. Tak jak człowiek niepalący, nigdy nie zrozumie palacza, ponieważ nie zaznał uczucia nikotynowego głodu… Partnerce alkoholika wydaje się, że mąż jej nie kocha, gdyż mimo obietnic wciąż pije i nie stara się nawet walczyć o ich związek. Tymczasem problem wygląda zupełnie inaczej… Otóż osoba uzależniona ma tylko jeden cel w życiu – napić się alkoholu. Wszystko inne schodzi na dalszy plan i zarówno życie rodzinne, jak i zawodowe, nie są dla niej tak samo ważne, jak zaspokojenie najsilniejszej ze wszystkich potrzeb – Potrzeby picia. Przeczytaj również: Przyczyny alkoholizmu – przyczyny picia alkoholu Jak powinna postępować żona alkoholika? – Terapia wstrząsowa dla alkoholika? Mimo ogólnej wiedzy na temat alkoholizmu sami bliscy alkoholika nie wiedzą, jak powinni z nim postępować. Trwać przy chorym mimo wszystko, czy odejść i zostawić go samemu sobie? Trzeba oczywiście wspierać najbliższych i pomagać im w powrocie do zdrowia... ale dopiero wtedy, gdy oni sami zdecydują się zerwać z nałogiem i zapragną w swoim życiu zmian. W sytuacji, gdy uzależnienie tylko postępuje, a alkoholik wciąż odmawia leczenia, najlepiej zostawić go i nie nabierać się na obietnice bez pokrycia. Taka terapia wstrząsowa dla alkoholika jest często najlepszym rozwiązaniem, gdyż dzięki niej, alkoholik może przemyśleć swoje postępowanie i zrozumieć powagę sytuacji. Jednak nie każda partnerka ma na tyle silną wolę, aby tak po prostu odejść. W końcu przysięgała “Na dobre i na złe, w zdrowiu i w chorobie”, a poza tym serce nie sługa… Co zrobić, jeśli postanowimy zostać? Przeczytaj również: Jak wspierać alkoholika podczas terapii Trwając w związku z alkoholikiem, należy przede wszystkim przestać go usprawiedliwiać i traktować pobłażliwie! Żony bardzo często starają się chronić swoich mężów – Usprawiedliwiają ich w pracy, tłumaczą przed rodziną i znajomymi, chowają alkohol i starają się utrzymać problem w tajemnicy. Niestety te zachowania do niczego dobrego nie prowadzą, a tylko pogłębiają problem. Partnerka ze wstydu i poczucia odpowiedzialności dostosowuje się do chorego, wyręcza go we wszystkim i przejmuje jego obowiązki, dając mu w ten sposób ciche przyzwolenie na trwanie w uzależnieniu. Alkoholikowi w to właśnie graj! – Nic, tylko żyć i pić! Dlatego nie tędy droga... Najlepiej postawić alkoholikowi jakieś ultimatum: albo idzie na terapię albo np. niech się wyprowadzi z domu. Taka terapia wstrząsowa dla alkoholika często prowadzi to tego, że alkoholik wyraża zgodę na podjęcie terapii. Przeczytaj również: Jak postępować z alkoholikiem w domu Alimenty Co robić, gdy mąż nie daje pieniędzy na utrzymanie dziecka? Indywidualne porady prawne Autor: Katarzyna Nosal • Opublikowane: 2014-09-17 • Aktualizacja: 2019-10-20 Co mogę zrobić w sytuacji, gdy mój mąż nie daje pieniędzy na utrzymanie dziecka? Czy mogę złożyć w sądzie wniosek o alimenty, mimo że nie mam rozwodu i raczej prędko nie będę go miała? Mieszkam z mężem, który nie partycypuje w kosztach utrzymania domu. Wszystkie opłaty ponosi mój tata. Natomiast mój mąż nie daje pieniędzy ani na dom, ani na ubrania, buty czy zabawki dla naszego synka. Jedynie od czasu do czasu zrobi zakupy spożywcze (z mniejszymi lub większymi problemami), o które go proszę. Chcę żądać alimętów w kwocie 2000,czy to dużo? Masz podobny problem? Kliknij tutaj i zadaj pytanie. Alimenty na dziecko bez rozwodu W opisanym przez Panią przypadku jak najbardziej możliwe jest uzyskanie alimentów na dziecko. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (dalej jako który ma zastosowanie w sprawach rodzinnych, nie uzależnia istnienia obowiązku alimentacyjnego od wspólnego zamieszkania rodziców, trwania formalnego ich związku małżeńskiego. Każdy rodzic ma obowiązek zaspokoić potrzeby utrzymania i wychowania swojego dziecka. Obowiązek utrzymywania dziecka Zgodnie z art. 128 obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania (obowiązek alimentacyjny) obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo. Art. 133 precyzuje ten obowiązek i stanowi, że rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Należy mieć także na uwadze treść art. 135 Jak Pani widzi, przepis ten zupełnie odrywa obowiązek alimentacyjny od relacji między rodzicami. Nie zajmuje się ich statusem prawnym. Zatem obowiązek dostarczania środków utrzymania i wychowania dziecka istnieje zawsze, chyba że dziecko jest w stanie utrzymać się samo. Pozew do sądu o zasądzenie alimentów Jeśli rodzic nie realizuje tego obowiązku dobrowolnie, to w takim przypadku ww. obowiązek ustala sąd, a dziecko lub drugi rodzic mają prawo go egzekwować za pomocą dostępnych prawnie środków (egzekucja komornicza). Aby dochodzić alimentów na dziecko, musi Pani złożyć wniosek do sądu rodzinnego i opiekuńczego (sąd rejonowy) miejsca zamieszkania dziecka. Co powinien zawierać wniosek o alimenty Osobiście radzę już w samym wniosku dokonać dokładnej analizy wydatków na syna poprzez przedstawienie listy potrzeb i przykładowych cen. Chodzi o wskazanie leków, które dziecku Pani kupuje, nawet jeśli zakupy te są sporadyczne, podobnie koszty zabawek, ubrań. Do kosztów tych doliczyć można także koszty planowanych wyjazdów na wakacje (przecież dziecko musi mieć urozmaicone życie, musi zmieniać środowisko), koszty wyjść do kina, ZOO (dziecko musi mieć zapewnioną odpowiednią dawkę rozrywki właściwą dla jego rozwoju). Wysokość alimentów a możliwości pozwanego Muszę jednak zwrócić Pani uwagę, że żądane przez Panią alimenty są dość wysokie. Przy uwzględnieniu sytuacji zarobkowej męża może być trudne ich uzyskanie. Tym bardziej, że to oboje rodzice są zobowiązani do pokrywania potrzeb dzieci. Nawet jeśli Pani czyni własne starania o wychowanie, to sąd uwzględni, że częściowo koszty utrzymania dziecka winna pokrywać Pani. W mojej praktyce zawodowej naprawdę rzadko spotykam się z takimi kwotami alimentów, biorąc także pod uwagę region, w jakim wychowuje się dziecko. Zwracam także uwagę na konieczność przedstawienia dowodów swojej trudnej sytuacji majątkowej. Powinna Pani dołączyć na przykład PIT za poprzedni rok, księgi rachunkowe, ewidencję sprzedaży. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online

co zrobić gdy mąż pije i kłamie